Debiutował w roku 1840 na łamach prasy warszawskiej. We wrześniu 1842 roku wyjechał za granicę, by nigdy już nie powrócić do kraju. Podróżował po Europie: odwiedził Drezno, Norymbergę, Monachium, Weronę, Ferrarę. We Florencji uczył się rzeźby w Akademii Sztuk Pięknych. W roku 1845 w Rzymie podczas bierzmowania przyjął imię Kamil (nawiązujące do wodza rzymskiego Marcusa Furiusa Camillusa).

Wespół z Marią Kalergis odbył po Italii podróż o charakterze edukacyjnym. W 1846 roku, znalazłszy się w Berlinie, został aresztowany. Po zwolnieniu wyjechał do Brukseli, następnie do Rzymu, gdzie poznał Adama Mickiewicza oraz Zygmunta Krasińskiego. Od 1849 roku mieszkał w Paryżu. Tutaj zawarł znajomość z Juliuszem Słowackim, Fryderykiem Chopinem oraz zaangażował się w działalność stronnictw emigracyjnych. Pogarszająca się sytuacja materialna sprawiła, że wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Niestety, pobyt w Ameryce niewiele zmienił.

W grudniu 1854 roku powrócił do Paryża. Coraz większa bieda, pogłębiająca się głuchota sprawiły, że w lutym 1877 roku zamieszkał w Ivry, w Zakładzie Świętego Kazimierza przeznaczonym dla polskich sierot i weteranów. Tam zmarł w nocy z 22 na 23 maja 1883 roku. Jego ciało spoczęło w zbiorowym grobie na cmentarzu w Montmorency.

Twórczość Norwida została doceniona dopiero na przełomie XIX i XX wieku przez pokolenie Młodej Polski. Poeta z ironicznym dystansem traktował romantyczne idee, podejmował refleksję nad wartościami chrześcijańskimi, tradycją antyczną, krytycznie odnosił się do współczesnego społeczeństwa. Z tego powodu był na tle literatury romantycznej twórcą wyjątkowym.